Morren mansas na praia en Carnota,
Nesto que a costa da morte amorna
E a morna lúa de agosto agosta.
Brila entón o mar de ardora
Mare bravo e cheo de maxia,
Que trae amores coas súas mareas
De fermosos cantos azuis de sireias,
E enterra barcos incautos perdidos
Alo polo fondo, debaixo das pedras.
I eu tódalas noites, baixo este ceo
Espero, ferido de morte, coitado
Nesta costa morrente e perdida
Que a maxia de ardora
Me traia unha frol 🌼
Que esperando levo toda unha vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario