Mar de Ardora

Co teu electrizante azul as ondas

Morren mansas na praia en Carnota,

Nesto que a costa da morte amorna

E a morna lúa de agosto agosta.

Brila entón o mar de ardora

Mare bravo e cheo de maxia,

Que trae amores coas súas mareas

De fermosos cantos azuis de sireias,

E enterra barcos incautos perdidos

Alo polo fondo, debaixo das pedras.

I eu tódalas noites, baixo este ceo

Espero, ferido de morte, coitado 

Nesta costa morrente e perdida

Que a maxia de ardora 

Me traia unha frol 🌼

Que esperando levo toda unha vida.

Só quero vela

Soio quero vela

Pasar un día con ela

Podería facer calquera cousa

Agás esa:

Resolver ecuacións diferenciais

Ou calcular unha función de onda,

Compoñer unha fermosa canción 

Ou fabricar unha droga boa,

Ou quizáis, 

escribir algunha liña formidábel

Pra algún libro de éxito mundial

Que ninguén lería,

Ou sabe dios o qué 

Podería facer por ela...

Mais non podo vela

Non podo, 

Señora

I eso me afoga.

Ollos Verdes

Beleza supina que irradia

Enerxía infinita na mirada

Tóqueme cunha caricia de frol

Que me faga treme-la ialma.

Fermosísima expresión de dor

Que sinto dende lontananza

Por ver a súa beleza sin par

E non ser quen de acariciala.

Déme agora un sinal ben obvio

Que non me perda hoxe en alabanza

Dígame, si quixera vosté o que eu quero

Dígame, cando podería eu bicala.