domingo, 2 de noviembre de 2025

A moza fidalga II

As condicións de vida do campesiñado eran terribles nesta época na zona de Artabria (máis ou menos igual ca no resto de pobos da península). Ás recurrentes epidemias que asolaban á poboación e a fame crónica que ésta padecía, había que engadir a usura impositiva do señor Nuno Freire de Andrade (O Mao) que afogaba case por completo  a posibilidade de que seus vasalos puidesen ter unha existencia mínimamente digna. Se a isto lle sumamos a inseguridade e o bandoleirismo que o propio señor patrocinaba dentro da súa contorna, isto da coma resultado unha situación insostible para os labregos, así coma para boa parte da escasa burguesía e case todo o clero (que tamén era pobre de solemnidade). Ante esta situacion, e amparados pola creación dende a corona de Castela dun movemento asociativo e de carácter militar chamado a Santa Irmandade  (que pretendía limitar o poder nobiliario en favor da coroa), comezaron a producirse núcleos de resistencia contra os abusos do señor de Andrade. Os primeiros apareceron en Poentedeume, na Coruña e en Betanzos, e logo foron espallándose a outras terras fóra dos dominios do Mao coma en Mondoñedo ou mesmo no arzobispado de Santiago. 

lunes, 27 de enero de 2025

Nada

 He aprobado el primer curso de ausencias

y el segundo,

y el tercero también,

me he graduado ya, en realidad...


sé todo lo que hay que saber

de la nada más refulgente

de la ausencia más denigrante

y de los agujeros 

de gusano de seda

que penetran las hojas en blanco

arrugadas y humedecidas 

entre mis lánguidas manos.


¿y cuándo se agotará? ¿cuando?

este conocimiento vasto

que tengo de la nada

de esa nada

que en mi vive

y que en mi morirá

si por el azar no la llenase

alguna vez tu mirada.



domingo, 12 de enero de 2025

El mar negro

El mar negro, en la noche más negra
Milimétricamente nos abdujo 
Sin resquicio de arrepentimiento
Con quirúrgica precisión 
Nos circuncidó estas almas
Vacías ya!

Atlánticamente nos sacudió
Contra la roca del incesante olvido
Nos hundió como el verdugo 
Hunde su hacha sobre la cabeza
Hacia el abisal fondo
De los sueños perdidos.