domingo, 2 de noviembre de 2025

A moza fidalga II

As condicións de vida do campesiñado eran terribles nesta época na zona de Artabria (máis ou menos igual ca no resto de pobos da península). Ás recurrentes epidemias que asolaban á poboación e a fame crónica que ésta padecía, había que engadir a usura impositiva do señor Nuno Freire de Andrade (O Mao) que afogaba case por completo  a posibilidade de que seus vasalos puidesen ter unha existencia mínimamente digna. Se a isto lle sumamos a inseguridade e o bandoleirismo que o propio señor patrocinaba dentro da súa contorna, isto da coma resultado unha situación insostible para os labregos, así coma para boa parte da escasa burguesía e case todo o clero (que tamén era pobre de solemnidade). Ante esta situacion, e amparados pola creación dende a corona de Castela dun movemento asociativo e de carácter militar chamado a Santa Irmandade  (que pretendía limitar o poder nobiliario en favor da coroa), comezaron a producirse núcleos de resistencia contra os abusos do señor de Andrade. Os primeiros apareceron en Poentedeume, na Coruña e en Betanzos, e logo foron espallándose a outras terras fóra dos dominios do Mao coma en Mondoñedo ou mesmo no arzobispado de Santiago. 

lunes, 27 de enero de 2025

Nada

 He aprobado el primer curso de ausencias

y el segundo,

y el tercero también,

me he graduado ya, en realidad...


sé todo lo que hay que saber

de la nada más refulgente

de la ausencia más denigrante

y de los agujeros 

de gusano de seda

que penetran las hojas en blanco

arrugadas y humedecidas 

entre mis lánguidas manos.


¿y cuándo se agotará? ¿cuando?

este conocimiento vasto

que tengo de la nada

de esa nada

que en mi vive

y que en mi morirá

si por el azar no la llenase

alguna vez tu mirada.



domingo, 12 de enero de 2025

El mar negro

El mar negro, en la noche más negra
Milimétricamente nos abdujo 
Sin resquicio de arrepentimiento
Con quirúrgica precisión 
Nos circuncidó estas almas
Vacías ya!

Atlánticamente nos sacudió
Contra la roca del incesante olvido
Nos hundió como el verdugo 
Hunde su hacha sobre la cabeza
Hacia el abisal fondo
De los sueños perdidos.

domingo, 2 de julio de 2023

Condenado

Es como vivir en una prisión,
libre soy para ir y venir o amar
Para pensar, soñar e imaginar
Mundos alejados de esta cerrazón

Mas no soy invitado a tu corazón
Y condenado a tu olvido secular
Sólo me queda esperar esa hora final
Que dé punto y fin a esta ecuación.

Vivir fuera de ti no es una vida
Es un pasar del tiempo anodino
Falto de razón, causa y sentido

Un conjunto absurdo y desaborido
Soy, de células sin ningún motivo 
Ese noventa y cinco por ciento
Que siempre he dicho 




jueves, 6 de abril de 2023

Olvido

El olvido no existe para tí, ni para mí,
Para nosotros, 
ese nosotros que nunca fuimos 
Que no llegamos a ser,
Salvo como un efímero simulacro
O alguna suerte de arte sacro
Plasmado en una imagen divina y venerada
De un temerario final que estaría aún por vivir.

Y sin embargo, nunca dejaremos
De ser nosotros, tú y yo 
Fingiendo perennemente 
Este simulado y absurdo olvido 
Que me está destrozando,
Que me ha destrozado
Y hecho añicos el alma que tuve o tuviere
Metida de mala gana y sin fortuna
En este amasijo de carne y hueso
Que una vez conociste en su apogeo.

Ahora, asemeja que sólo espero la muerte
El dulce final de este romper en la playa
Pidiendo benevolencia a esta mar arbolada
Para que me sepulte con suavidad en su seno
Y poder descansar para siempre 
De tu ausencia
De tu olvido.

martes, 17 de enero de 2023

Un pie medio quebrado

Un día menos me queda
de estar en este agujero
tan profundo...
que no sale la luz fuera, 
tan intenso, tan inmenso...
que en él me hundo.

Quiero salir para siempre
y no volveré nunca adentro
de este hueco
angosto en el que yazco inerme,
vacío sin el sustento
de tus besos.

         



Cuántica

La justa presencia y la ausencia
no son una misma cosa,
pero tampoco cosas distintas,
son sólo acaecimientos,
matemáticos lamentos deterministas,
dualidades onda-corpusculares,
estar vivo y muerto
a un mismo tiempo,
como el gato de Schrödinger,
a veces me pasa...
demasiadas veces diría, 
pero es la química amigos,
la química cuántica
¿Nos estaremos volviendo locos?